علی اکبری؛ مهدیه نیرومند شیشوان
چکیده
با اوجگیری پیشرفتهای انسان در عصر انقلاب فناوری دیجیتال، تصویرگرایی در تمام ارکان زندگی اصالت یافته است. این امر در فرایند طراحی و خلق فضا و فرم معماری به نحوی گسترش یافته که دیدن تصاویر سهبعدی از ...
بیشتر
با اوجگیری پیشرفتهای انسان در عصر انقلاب فناوری دیجیتال، تصویرگرایی در تمام ارکان زندگی اصالت یافته است. این امر در فرایند طراحی و خلق فضا و فرم معماری به نحوی گسترش یافته که دیدن تصاویر سهبعدی از پروژه، برای قضاوت و ساخت آن کفایت میکند. غفلت از سایر حواس موجب تقلیل سطح ادراک و آگاهی انسان از فضای ساختهشده گشته است. بنابراین میتوان پرسید: بدن چه نسبتی با فضا دارد و چگونه به آن پیوند میخورد؟ تجربة زیسته چه جایگاهی در فرایند خلق مکان دارد؟ در این پژوهش بر مبنای فلسفی تفسیرگرایی در پژوهش و با رویکرد کیفی به پرسشهای تحقیق پاسخ داده شده است. نتایج بحث نشان میدهد مؤلفههای سازندة فرایند طراحی و خلق مکان، زمانی اصالت وجودی مییابد که مبتنی بر «ابعاد وجودیِ ازلی-ابدی آدمی» ازجمله «تجربة زیستة» او «صور خیالین محفوظ در حافظة بدنمند» و «خاطرات جمعی و فردی» وی باشد. در ترسیم مدل فرایند طراحی، ارائة راهحلهای مسألة طراحی میباید پس از فهم دقیق برنامة عملکردی، سایت، برنامهریزی فیزیکی، بیدرنگ عزیمت خود به عالم خیال، خیال بینالاذهانی، اسطورهها و معنای استعاری حضور انسان را که در ضمیرناخودآگاه خود حسب تجربة زیستهاش نهفته دارد، آغاز کند.