1دانشجوی دکتری فلسفه، دانشگاه تهران(نویسنده‌ی مسئول)
2دانشجوی دکتری فلسفه، دانشگاه تبریز
چکیده
در این مقاله ما انواع کل و جزء و نسبت میان آنها را با توجه به مفهوم بنیادین فلسفهی لایبنیتس یعنی «جوهر» بررسی کردیم. همچنین ارتباط کل و جزء با جوهر را با توجه به برخی اصول اندیشهی او مثل امتناع تناقض، جهت کافی، هماهنگی، اتصال و. . . مطالعه کردیم. کل و جزء یا معنای فلسفی–وجودی دارد و یا معنای منطقی-معرفتی. معنای دوم با توجه به معنای اول اعتبار دارد. کل در معنای فلسفی به معنای کل در منطق صوری نیست، به عکس کل یک جزءِ موجود است که تمام کیفیات و حالاتش را بالقوه در خود دارد. یعنی جوهر فرد و منادی است که وحدت واقعی دارد. کل و جزء در هم تنیدهاند. از یک طرف جزء یک جزء است واز طرف دیگر جزء، کل است و وحدت دارد. کل نیز از یک طرف وحدت دارد و از طرف دیگر دارای اجزا و کثیر میباشد.
Relation Between Whole and Part in Leibnitz Philosophy
نویسندگان [English]
Zahra Nouri Sangdehi1؛ Hourieh Bakoui Katrimi2
چکیده [English]
Here, on the one hand, regarding to the fundamental idea of Leibniz’s philosophy, namely, «Substance”, we will try to study the different kinds of whole and part and their relationship. On the other hand, considering some principles of Leibniz’s philosophy such as; the principal of contradiction, the principle of sufficient reason, and the principle of harmony, we will consider the whole and part relationship with substance. The whole and part has either philosophical – ontological meaning or logical- epistemological one. The validity of the second meaning is because of the first one. The whole’s meaning in philosophy is not equal to its meaning in formal logic. Whole is an existence particular in which exist all the potentially qualities and modals, that is, an individual substance and monad that has a real unity. Whole and part are intertwined. On the one hand, the part is a part and at the same time, it is a whole in its unity, on the other hand. The whole also has both unity and parts.
ابتدای صفحه
