%0 Journal Article %T پراکسیس و بازتاب خودِ نابازنمودی در هستی‌شناسی بنیادین هیدگر %J مجله پژوهش های فلسفی %I دانشگاه تبریز %Z 2251-7960 %A احمدی, مهرداد %A اسدی, محمدرضا %D 2023 %\ 11/22/2023 %V 17 %N 44 %P 1-20 %! پراکسیس و بازتاب خودِ نابازنمودی در هستی‌شناسی بنیادین هیدگر %K استعلا %K بازنمایی %K خود %K بازتاب %K عمل %R 10.22034/jpiut.2023.54444.3421 %X ارسطو عمل را وقتی به راستی عمل می‌دانست که برای خود عمل و نه غایتی مترتب بر آن انجام بگیرد. از این‌رو او میان عمل (پراکسیس) و تولید از این نظر که یکی خود، غایت خویش است و دیگری نه و با نظر محض هم از این جهت که عمل خودآیین نیست، فرقی قائل می‌شود. هیدگر معتقد است که گرچه تمایز ایجاد شده از سوی ارسطو مفید است ولی کافی نیست؛ چون ممکن است بواسطه عدم تعینِ جایگاه خود در برابر موجودات و مشخصاً در میدان عمل، پدیدار این خود همراه با میدان انضمامی عمل، از رهگذرِ مفاهیمی چون خودآگاهیِ بازنمودی، به ذیل نظر فروغلتد و این وضعیتی است که از دیدگاه هیدگر می‌تواند پدیدار اصیل عمل و میدان آن را بپوشاند. ما در این مقاله کوشیده‌ایم نشان دهیم که چگونه می‌توان با تبیین پدیدار نابازنمودیِ خود و از رهگذر طرحِ مفهومِ بازتاب، مانع از درکِ پیشینیِ عمل و میدان‌های آن، از رهگذر بازنمایی‌هایِ صوری-منطقی شده و به جای آن فهمی پدیدارشناسانه از پراکسیس را به دست داد. %U https://philosophy.tabrizu.ac.ir/article_16298_9886c56147d3dfdf8daa803edb02b933.pdf