نوع مقاله : مقاله علمی- پژوهشی

نویسنده

• محبوبه اکبری ناصری

دکتری فلسفه هنر، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

چکیده

هگل از معدود متفکرانی است که به هنر پیکرسازی اندیشیده است. وی در کتاب پدیدارشناسیِ روح در ذیل مبحث دین به طور موجز و در درس‌گفتارهای زیباشناسی به تفصیل دربارۀ پیکرسازی سخن گفته است. ویژگی مشترک این دو متن آن است که امر مطلق که مترادف امرِ الهی است در هر دو متن، توانسته است از طریق پیکرتراشی در حد توان و ظرفیت هنر به بیان آگاهی از خویشتن بپردازد. هگل، هنر پس از رُمانتیک را پایان‌یافته می‌داند و معتقد است که هنر دیگر نمی‌تواند نمایان‌گر و بیان‌گر نیاز روح باشد زیرا دیگر هنر نیاز مبرم روح نیست. پیکرسازی مدرن تفاوت ماهوی با تلقی ‌هگل از این هنر دارد با این حال این تلقی جدید از پیکرسازی هم از بطن اندیشۀ هگل قابل دریافت است. هگل هنر پیکرسازی را بیان‌گر و بازنمایانندۀ امر الهی در مراحل مختلف تاریخ (اعم از تاریخ دین و تاریخ هنر) می‌داند. در هنر مدرنیسم، پیکرۀ انسان به عنوان مأمن و معبد روح، متلاشی شده است و هنر پیکرسازی دیگر نمی‌تواند بیان‌گر امر الهی باشد. در واقع بنیاد پیکرسازی مدرن، اصالت بشر است و امور فردی و اجتماعی انسانی جایگزین امر الهی می‌شود. در این مقالۀ تلاش شده است نسبت بین امر الهی و اعلام پایان هنر توسط هگل مورد تأمل قرار گیرد سپس گسست از بیان امر الهی در پیکرسازی مدرن بررسی شود. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که تلقی سکولار از پیکرسازی مدرن می‌تواند از بطن اندیشۀ هگل بیرون کشیده شود.

کلیدواژه‌ها

• هگل
• امر الهی
• خدا
• دین
• هنر
• پیکرسازی
• هنر مدرنیسم

موضوعات

• فلسفه

عنوان مقاله [English]

The Discontinuity of the Expression of the Hegelian Divine Command in Modern Sculpture

نویسنده [English]

• Mahboubeh Akbari Naseri

PhD in Philosophy of Art, Science and Research Branch,, Islamic Azad University,, Tehran, Iran

چکیده [English]

Hegel is one of the few thinkers who has thought about the art of sculpture. He has spoken concisely in his book Phenomenology of Spirit and extensively in his Lectures on Fine Art about sculpture. The common feature of these two texts is that the Absolute, which is synonymous with the Divine, in both, has been able to express self-conscious through Sculpture to the extent of the power and capacity of art. Hegel considers art to be over after the Romantic and believes that art can no longer represent the need of the Spirit because art is no longer an urgent need of the spirit. Modern sculpture is fundamentally different from Hegel's conception of this art. However, this new conception of sculpture can also be found in the heart of Hegel's thought. Hegel considers the art of sculpture as expressing and representing the divine order in different stages of history (including the history of religion and the history of art). In the art of modernism, the human body as a sanctuary and temple of the spirit has disintegrated, and the art of sculpture can no longer express the divine. In fact, the foundation of modern sculpture is humanism, and human individual and social affairs replace the divine. In this article, an attempt has been made to reflect on the relationship between the divine order and the announcement of the end of art by Hegel. Then the discontinuity of the expression of the divine command in modern sculpture is investigated. The results suggest that a secular conception of modern Sculpting can be extracted from the heart of Hegel's thought.

کلیدواژه‌ها [English]

• Hegel
• the divine order
• God
• religion
• art
• sculpture
• the art of modernism