نوع مقاله : مقاله علمی- پژوهشی
نویسنده
دانشیارگروه پژوهش هنر دانشکده هنر، دانشگاه سمنان
چکیده
هدف این مقاله ایجاد پیوندهای میان هستی‌شناسی و فرم‌های موسیقیایی است. برای رسیدن به این هدف هستی‌شناسی بنیادین هایدگر را در برابر هستی‌شناسی درون‌ماندگار دلوز قرار می‌دهیم تا بتوانیم از امکانات این تقابل استفاده کنیم. مقایسه هستی‌شناسی‌ها با مدل و فرم موسیقیایی نزد بسیاری از متفکران و فیلسوفان پدیده نافعی بوده است. دراین مقاله به روش توصیفی_ تحلیلی تلاش می‌کنیم دو نوع هستی‌شناسی بنیادین هایدگر و هستی‌شناسی درون‌ماندگار دلوز را با تطبیق بر دو فرم موسیقیایی توضیح دهیم: یکی فوگ و دیگری ریتورنلو. هنگام بحث درباره بعد اجتماعی هستی هایدگری می‌توان از فوگ و درباب هستی اجتماعی دلوز می‌توان از فرم موسیقیایی ریتورنلو یاد کرد. بدین‌ترتیب جهان هایدگر فوگی است که با وجود تمام تنوع‌های اجرا، یک سوژه موسیقیایی (یا یک صدای واحد)، محدود به همان می‌ماند. جهان دلوزی با توسل به ریتم و فرم موسیقیایی ریتورنلو متفاوت‌ترین افراد را در فلسفه‌اش، گِردِ هم می‌آورد. طوری که در عین حال که آنها با هم هماهنگ‌اند تفاوت‌های تنالیته‌ای‌شان حفظ می‌شود. نتایج این خوانش و پیوند، کارکرد متفاوت اجتماعی هستی‌شناسی دو متفکر را نشان می‌دهد.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
The Comparison of Ontology of Martin Heidegger and Gilles Deleuze from the Social Dimension: Fugue against Ritornello
نویسنده [English]
- Farideh Afarin
associate professor, art studies department, faculty of art, semnan university
چکیده [English]
The purpose of this article is to create links between ontology and musical forms. To achieve this goal, we put Heidegger's fundamental ontology against Deleuze's immanent ontology so that we can use the possibilities of this opposition. Comparing ontologies with musical models and forms has been a useful phenomenon for many thinkers and philosophers. In this article, we try to explain Heidegger's basic ontology and Deleuze's immanent ontology by applying it to two musical forms: one fugue and the other ritornello. When discussing the social dimension of Heidegger's being, one can mention Fugue, and regarding Deleuze's social being, one can mention the musical form of Ritornello. In Heidegger`s idea fugung as a jointure and fugue as a connection and disruption. It is rhythm is a temporal matter and. Thus, Heidegger's world is like a fugue that, despite all the variations of performance, remains limited to a musical subject (or a single voice). Deleuze's world brings the most different people together in his philosophy by resorting to the rhythm and musical form of ritornello. So that while they are in harmony, their tonal differences are preserved. The results of this reading and connection show the different social functions of the ontology of the two thinkers.
کلیدواژه‌ها [English]
- Being
- beings
- Heidegger
- Deleuze
- Fugue
- ritornello
)
ارسال نظر در مورد این مقاله