نوع مقاله : مقاله علمی- پژوهشی

نویسندگان

• جلال کریمیان ¹
• نرگس سادات سجادیه ²

¹ دکتری فلسفه تعلیم و تربیت دانشگاه تهران

² دانشیار فلسفه تعلیم و تربیت دانشگاه تهران، تهران، ایران

چکیده

خودآیینی هدفی محوری در تربیت دورۀ جدید است. شخص خودآیین کسی است که در قید موانع بیرونی نباشد، و تحت تعریفی مشخص، افکار و کنش‌های او به خودش تعلق داشته باشد. با این وجود نگرش فردگرایانۀ سنت لیبرال به تنهایی نمی‌تواند پاسخگوی پرسش از خودآیینی باشد. ما باید بتوانیم به چالش‌های نظری و عملی که تکنولوژی‌ در ارتباط با خودآیینی به وجود آورده است پاسخ دهیم. پساپدیدارشناسی دیدگاهی بدیع در این زمینه به ما ارائه می‌دهد. ما در این پژوهش ابتدا به روش تحلیل مفهومی به تطبیق مضامین اساسی خودآیینی با نظریه پساپدیدارشناسانه پرداخته ایم. بر این اساس تکنولوژی‌ها هیچ گاه اشیائی بیگانه با انسان نبوده‌ بلکه همزیست انسان ها هستند و لذا سوژه انسانی نمی تواند از تکنولوژی‌ها کاملا مستقل باشد. با این وجود اگر قصدیت‌های پنهان تکنولوژی درک نشده و برای مواجهه با آن پیش بینی‌های لازم انجام نگیرد، ممکن است مخل خودآیینی انسان‌ و فرآیندهای تربیتی باشد. پیشنهاد اصلی این پژوهش فهم خودآیینی مبتنی بر روابط در هم تنیده انسان با تکنولوژی در جهان جدید است. در عصر تکنولوژی‌های هوشمند و همه جا حاضر، خودآیینی در افقی جدید از امکان های تحقق خویشتن فهم و ارزیابی می شود. لذا باید چارچوب های نظر و عملی را شکل داد که به زیستن خلاق با تکنولوژی منجر می‌شود. بازتعریف نقش عادات تکنولوژیک در تربیت، پرورش مهارت‌های تکنولوژیک و خویشتن ورزانه در ارتباط با تکنولوژی‌ها و طراحی فضا-زمانِ زیست کودکان و نوجوانان، مبتنی بر فهم پساپدیدارشناختی از روابط انسان و تکنولوژی، راهبردهای اصلی در پیاده‌سازی این نگرش‌اند.

کلیدواژه‌ها

• تربیت
• خودآیینی
• پساپدیدارشناسی
• میانجیگری تکنولوژیک
• قصدیت تکنولوژیک
• زیستن خلاق با تکنولوژی
• عادتواره‌های تکنولوژیک

موضوعات

• فلسفه

عنوان مقاله [English]

"Technology and Education, Re-imagining Autonomy Through the Lens of Post-Phenomenology"

نویسندگان [English]

• Jalal Karimian ¹
• Narges Sadat Sajjadieh ²

¹ PhD in Philosophy of Education - University of Tehran

² Associate Professor of Philosophy of Education, University of Tehran. Tehran, Iran

چکیده [English]

Autonomy is a central objective of contemporary education. An autonomous individual is one who is not constrained by external obstacles and, in a precise sense, whose thoughts and actions genuinely belong to them. Yet the individualistic orientation of the liberal tradition alone cannot fully address the question of autonomy. We must be able to respond to the theoretical and practical challenges that technology poses for autonomy. Postphenomenology offers a novel perspective in this regard.



In this study, we first employ conceptual analysis to map the fundamental themes of autonomy onto postphenomenological theory. From this standpoint, technologies have never been alien objects to humans but rather co‑inhabitants; consequently, the human subject can never be entirely independent of technology. Nevertheless, if the hidden intentionalities of technology go unrecognized and we fail to anticipate and prepare for them, they may undermine human autonomy and educational processes alike.



The principal proposal of this research is to reconceive autonomy on the basis of the intertwined relations between humans and technologies in the new world. In an era of intelligent, omnipresent technologies, autonomy is reframed across a fresh horizon of possibilities for self‑realization and self‑evaluation. Therefore, we must develop theoretical and practical frameworks that foster creative modes of living with technology. Redefining the role of technological habits in education, cultivating technological competencies and self‑cultivation practices in relation to technology, and designing the spatio‑temporal lifeworlds of children and adolescents—grounded in a postphenomenological understanding of human–technology relations—are the key strategies for implementing this vision.

کلیدواژه‌ها [English]

• Education
• Autonomy
• Post-Phenomenology
• Technological Mediation
• Technological Intentionality
• Creative Coexistence with Technology
• Technological Habit