نوع مقاله : مقاله علمی- پژوهشی

نویسندگان

• سید مصطفی حسینی ¹
• محمود صوفیانی ²
• محمد اصغری ³

¹ گروه فلسفه ، دانشکده ادبیات و زبان‌های خارجی دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

² عضو هیئت علمی دانشگاه تبریز - تبریز - ایران

³ سردبیر مجله پژوهشهای فلسفی دانشگاه تبریز

چکیده

درون‌نگری روشی است برای دسترسی به محتویات ذهن. ماهیت این دسترسی را می‌توان در قالب دو دیدگاه عمده دسته‌بندی کرد: دستة نخست مربوط به تبیین‌هایی می‌شود که درون‌نگری را مشابه ادراک حسی می‌دانند، با این تفاوت که جهت نگرش به درون است، نه بیرون. از همین روی به تبیین‌های «حسِ درونی» هم شهرت دارند. دستة دوم تبیین‌هایی‌اند که درون‌نگری را نوعی آشنایی و درک بی‌واسطه از حالت‌های ذهنی می‌دانند. باورمندان به دستة دوم ـ برخلاف دستة نخست ـ احتمال خطا در درون‌نگری را منتفی می‌دانند. دیوید آرمسترانگ به دستة نخست و سیدنی شومیکر به دستة دوم تعلق دارند. گرچه مدعای آرمسترانگ خالی از ایراد نیست و حتی گاهی با شهود متعارف هم همخوانی ندارد ولی به نظر می‌رسد چالش‌هایی که بر سر راه شومیکر قرار دارد بسیار عمیق‌تر است. مهمترین چالش برای او این است که استدلال‌هایش ـ حتی با فرض بداهت و استحکامِ ظاهری ـ در نهایت بر شهادت اول‌شخص استوارند تا امور عینی، و از این روی، اثبات آن‌ها بسیار دشوارتر و چه‌بسا ناممکن است. هدف ما در این مقاله این است که با روشی تحلیلی‌ـ‌انتقادی، تقابل بین این دو تفکر را صورت‌بندی و در حد توان نقد کنیم و نشان دهیم که مسئله‌ی درون‌نگری در ساحت ذهن حل نمی‌شود.

کلیدواژه‌ها

• آرمسترانگ
• شومِیکر
• درون‌نگری
• خطاناپذیری

موضوعات

• فلسفه

عنوان مقاله [English]

The distinction between "mental state" and "our belief of it" in Armstrong and Shoemaker's thought

نویسندگان [English]

• Seyyed Mostafa Hosseini ¹
• Mahmoud sufiani ²
• mohammad asghari ³

¹ Department of Philosophy, Faculty of Literature and Foreign Languages, University of Tabriz, Tabriz, Iran

² Faculty member of Tabriz University - Tabriz - Iran

³ Editor of Tabriz University Philosophical Research Journal

چکیده [English]

Introspection is a method of accessing the contents of the mind. The nature of this access can be categorized into two main perspectives: the first group relates to explanations that consider introspection to be similar to perception, with the difference that the direction of the gaze is inward, not outward. For this reason, they are also known as “inner sense” explanations. The second group are explanations that consider introspection to be a kind of direct acquaintance and understanding of mental states. Believers in the second group, unlike the first group, rule out the possibility of error in introspection. David Armstrong belongs to the first group and Sidney Shoemaker to the second. Although Armstrong's claim is not without its flaws and sometimes even contradicts common intuition, it seems that the challenges facing Shoemaker are much deeper. The most important challenge for him is that his arguments - even assuming apparent clarity and solidity - are ultimately based on first-person testimony rather than objective facts, and therefore are much more difficult, if not impossible, to prove. Our goal in this article is to formulate the opposition between these two ideas in an analytical-critical manner and to criticize them as much as possible, and to show that the problem of introspection cannot be solved in the realm of the mind.

کلیدواژه‌ها [English]

• Armstrong
• Shoemaker
• Introspection
• Infallibility