کانت معتقد است در احکام تألیفی، به امر سوم یا واسطه‌ای نیاز است تا محمولی که بیرون از مفهوم موضوع است و به‌عبارت دیگر، مندرج در مفهوم موضوع نیست، به نحو مرتبط و ضروری به موضوع حمل کنیم. این مسأله در مورد احکام تألیفی پیشینی به صورت معمایی ظهور می‌کند؛ زیرا این احکام، فاقد هرگونه محتوای تجربی بوده و بنابراین برخلاف احکام تألیفی پسینی، نمی‌توان برای آنها ازشهودهای تجربی به عنوان امر سوم سود جست. از همین‌رو، لازم است این امرسوم، کاملاً پیشینی و محض باشد تا امکان ساخته شدن و معناداری احکام تألیفی پیشینی را میسر سازد. این واسطة پیشینی در این احکام، شهود محضِ زمان است که کارکردی دو سویه دارد. به این نحو که حین فعالیت قوة خیال در وحدت‌دهی به کثرات حسی و تألیف مفهوم‌ها و شهودها به مدد زمان، هم تجربة عینی ساخته می‌شود و هم احکام تألیفی پیشینی، که ناظر به مفاهیم محض فاهمه هستند و همچون قواعد و اصول به‌کارگیری آنها عمل می‌کنند، ساخته شده و به عبارت دیگر، متعیّن می‌شوند. تبیین این مسأله و معرفی این واسطة پیشینی، هدفی است که این نوشتار درصدد بیان آن است.
The third thing in synthetic judgment a priori in Kant's Philosophy
نویسندگان [English]
REZA MAHOOZI
چکیده [English]
In Kant's point of view, we need a third thing as a mediating between predicate and subject in synthetic judgments. This issue about synthetic judgment a priori is a puzzle, because this judgment is not empirical and we can not use empirical intuition as a mediate thing in it. So, the third thing in this case must be pure and a priori. It's pure intuition of time. Time in imagination has two functions; first, when it combine pure concepts and empirical intuitions and second, when it make synthetic judgment a priori possible. In this paper I want justify this matter.
کلیدواژه‌ها [English]
Synthetic judgment, synthetic judgment a priori, synthetic judgment posteriori, Intuition, Subject, predicate, concept, third thing, senses, imagination, understanding
ابتدای صفحه