قدرت اله قربانی؛ پگاه جمشیدی
چکیده
فرض کنید دینِ متعالی به عنوان حقیقتی شامل کل زندگی هر انسان تقریر شود، در این صورت، شایسته است که ما فراتر از یک الهیات تطبیقی وابسته به گفتگو، جهت اعتبار بخشی به وجود خود، در عین امید داشتن در جهت پرداختن ...
بیشتر
فرض کنید دینِ متعالی به عنوان حقیقتی شامل کل زندگی هر انسان تقریر شود، در این صورت، شایسته است که ما فراتر از یک الهیات تطبیقی وابسته به گفتگو، جهت اعتبار بخشی به وجود خود، در عین امید داشتن در جهت پرداختن به موضوع کلی گفتگو بین‌ادیان، به شکل دقیق‌تر آن یعنی گفتگوی عمیق بین ادیان از طریق تفکر انتقادی، هوش عاطفی، همکاری متقابل و پیش‌فرض‌های ناخودآگاه توجه کنیم. براین اساس بایستی تلاش کنیم گفتگوی بین ادیان را با توجه به شرایط و پیچیدگی‌های متفاوت دینی، نقش انسان در عمل گفتگو، و سپس زیست‌دینی دینداران برقرار سازیم. از شرایط مشخص شده گفتگو در بین‌ادیان می‌توان به یک تعهد خطاپذیر به سنت دینی خود، شنیدن فروتنانه و همدلانه صدای دیگری، در جستجوی چرایی، از کجایی و به کجا رفتن، گشودگی نسبت به دیگری، و برقراری یک ارتباط متقابل اشاره کرد. گفتگوی بین ادیان در عین مواجهه با گستردگی ابعاد دین و تفاوت انسان‌ها، همچنین با گستردگی ساختار یک انسان رو به رو می‌باشد. گفتگوی سرها، دست‌ها، قلب‌ها و در نهایت گفتگوی زندگی انسان‌های مقدس نمونه‌هایی از این گستردگی است. با وجود تمامی این شرایط، به نظر می‌رسد همچنان انسان گفتگو‌کننده ناکام مانده یا شکوفا نشده است، و در عمل گفتگو، ناگفته‌های باقی مانده، قدرت سکوت در گفتگو، حدود و مرزهای مشخص یک دین یا ادیان متفاوت نسبت با هم و توصیف و تفسیرهای متنوع از ادیان می‌تواند تحت تاثیر عوامل ارادی و غیرارادی بسیاری قرار گیرد،
