مهدی صانعی؛ عین الله خادمی؛ امیرحسین منصوری نوری؛ سید محسن حسینی
چکیده
تدئوس متز کوشیده است تا نشان دهد که معنای زندگی مانند اخلاق و خوشبختی، یکی از مقولات هنجاری زندگی می باشد و بر تمایز معنای زندگی و خوشبختی تاکید دارد. بنا برتعریفِ متز، خوشبختی متشکل از تجربیات مثبت است ...
بیشتر
تدئوس متز کوشیده است تا نشان دهد که معنای زندگی مانند اخلاق و خوشبختی، یکی از مقولات هنجاری زندگی می باشد و بر تمایز معنای زندگی و خوشبختی تاکید دارد. بنا برتعریفِ متز، خوشبختی متشکل از تجربیات مثبت است و لذت اساساَ در پیوند با خوشبختی است. اینکه چرا خوشبختی از معناداری متمایز است و وجوه تمایز آنها در چیست؟ سوالات عمده ای است که این مقاله به آنها می پردازد. با جستجو در آثار متز می توان چند شاهد و دلیل براینکه چرا متز میان خوشبختی و معناداری تمایز قائل می شود ارائه کرد .دیدگاه متز به باور متز خوشبختی، به قلمرو حیوانی فرد مرتبط است به طوری که گر چه لذت می تواند باعث افزایش خوشبختی شود ولی لزوماَ افزایش معناداری را در پی نخواهد داشت. او شش تمایز میان خوشبختی و معناداری قائل می شود:1 - حاملِ معناداری، «عمل» (کنش) است ولی حاملِ خوشبختی «احساس» است.2- منشأ معنا «ارتباطی» است، ولی منشأ خوشبختی، «درونی و قائم به ذات» است.3- تاثیر پذیریِ بیشتر خوشبختی از مقوله شانس نسبت به معناداری 4- تمایل به «استمرار» وضعیت خوشبختی خواهانِ «افتخار عظیم» بودن معناداری5- امکان پذیر بودن خوشبختی، فقط در «طول دوران زندگی» در مقابلِ امکان پذیر بودن معناداری «پس از مرگ» 6- تمایل به آینده در خوشبختی و فقدان یا کمی آن معناداری. اگرچه متز به شش تمایزِ مهم میان خوشبختی و معناداری اشاره کرده است ولی بیان او جامع نیست و می توان تمایزاتی دیگر نیز برفهرست ِ متز افزود.
