میثم مزکاء؛ مهدی دهباشی؛ محمدرضا شمشیری
چکیده
هدف از این نوشتار، تبیین کیفیت ایجاد و بررسی ذاتیات فضازمان بر اساس فلسفه صدرایی و قیاس آن با گزارههای فیزیکال است. در این مقاله به‌نحو توصیفی تحلیلی دو مسئله مورد کنکاش قرار گرفت، یکی از حیث معرفتشناسی ...
بیشتر
هدف از این نوشتار، تبیین کیفیت ایجاد و بررسی ذاتیات فضازمان بر اساس فلسفه صدرایی و قیاس آن با گزارههای فیزیکال است. در این مقاله به‌نحو توصیفی تحلیلی دو مسئله مورد کنکاش قرار گرفت، یکی از حیث معرفتشناسی و دیگر هستیشناختی است. مسئله اولی که بررسی شد از حیث معرفتشناسی است که به چگونگی مطالعه ماهیت حقیقی فضازمان از منظر ملاصدرا و انیشتین پرداخته و دیگری از منظر هستیشناختی است که به تبیین ذات و ذاتیات فضازمان از دیدگاه ملاصدرا و انیشتین میپردازد و درنهایت از حیث معرفت‌شناختی دانستیم که ملاصدرا و انیشتین معتقداند گزارههای علمی صرفاً گزارههای تجربی و محسوس نیستند بلکه برای توضیح ساختار و ماهیت فضازمان نیازمند ادراکات ریاضیاتی و عقلی از فضازمان هستیم. بر اساس این پژوهش، فضازمان از ماده اولیه ایجاد شده و نوعی هیولای ثانویه یا ذره بنیادین است و علت تند شوندگی نرخ انبساط آن به حرکت درون ذاتی آن باز میگردد، پس انرژی تاریک همان جوهر فضازمان است. بر این اساس اولاَ ماهیت فضازمان ماهیتی غیرمحسوس است و ادراک محسوس آن ممکن نیست و ثانیاً ادراکات ریاضیاتی برآمده از قوه خیال و ادراکات عقلیه منبعث از قوای عقلیه، دقیق‌تر از ادراکات حسیه هستند، اما از حیث هستیشناختی کیهان‌شناسان مدلی پیشینی یا پسینی موجهی در چگونگی و یا چیستی ماهیت حقیقی فضازمان مطرح نکردهاند اما طبق مبانی ملاصدرا، فضازمان نوعی از انواع هیولاهای ثانویهای است که صورت کامل شده اطوار هیولای اولی میباشد، ضمن اینکه کیهان‌شناسان نیز چون ملاصدرا معتقداند فضازمان مأخر از ماده اولیه کیهانی بوده است.
