مجله پژوهش های فلسفی

Journal of Philosophical Investigations

شماره جاری

بر اساس شماره‌های نشریه

بر اساس نویسندگان

بر اساس موضوعات

نمایه نویسندگان

نمایه کلیدواژه ها

درباره نشریه

اهداف و چشم انداز

اعضای هیات تحریریه

فرایند پذیرش مقالات

اصول اخلاقی انتشار مقاله

بانک ها و نمایه نامه ها

پرسش‌های متداول

اخبار و اعلانات

پیوندهای مفید

تقریری تازه از نقد داماسکیوس بر مبدأ متعالیِ نوافلاطونی

نوع مقاله : مقاله علمی- پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری فلسفه، دانشگاه شهید بهشتی، ایران

2 استادیار گروه فلسفه، دانشگاه شهید بهشتی، ایران.

چکیده

مهمترین مشخصة تفکر نوافلاطونی در نظر گرفتن مبدئی فوق عقل و ورای وجود است؛ مبدئی که مطلقاً ناگفتنی است و هیچ عنوانی شایستهاش نیست و تنها به طریق سلب میتوان راجع به آن سخن گفت؛ اما چنین مبدأ متعالیای، که ابتکار افلوطین به حساب میآید، در میان دیگر نوافلاطونیان بدون نقض و ابرام باقی نماند. مفصلترین نقدی که به این نظریه از سوی یک نوافلاطونی به دستمان رسیده بخش نخست از کتاب دربارة مبادی نخستینِ داماسکیوس است. او که آخرین رئیس آکادمی آتن بود در این متن استدلال میکند که واحد افلوطینی اگر بناست مبدأ نخستین باشد نمیتواند متعالی از وجود دانسته شود و اگر بناست متعالی از وجود فرض شود نمیتواند در عین حال مبدأ و آرخه باشد. میان مبدئیت و تعالی ناسازگاری وجود دارد و از این رو واحد نوافلاطونی که مبدأ نخستین است باید موجود دانسته شود، نه متعالی از وجود. از قضا این ادعا، یعنی موجودیت مبدأ نخستین که اساس استدلال داماسکیوس است، از سوی پژوهشگران مورد توجه واقع نشده است و ایشان به دنبال تقریرهای دیگری برای سخن داماسکیوس گشتهاند. با شواهد متنی استدلال کردهایم که میتوان این مدعا را به داماسکیوس نسبت داد و همین را مبنای اعتقاد او به امری مطلقاً متعالی و غیر از واحد دانست، امری که دربارة آن هیچ نمیتوان گفت و اندیشید و تنها سکوت در موردش رواست.

کلیدواژه‌ها

موضوعات

عنوان مقاله [English]

A New Formulation for Damascius' Critique on the Neoplatonic Transcendent Principle

نویسندگان [English]

  • Mohammad Habibollahi 1
  • Ahmad Asgari 2

1 PhD Candidate of Philosophy, Shahid Beheshti University, Iran

2 Assistant Professor of Philosophy Department, Shahid Beheshti University, Iran

چکیده [English]

Perhaps assuming a principle which is beyond reason and being is the most characteristic of the Neoplatonic thought. This principle is absolutely ineffable and no epithet deserves it. We can talk about it merely by negation. But such a transcendent principle, which Plotinus introduced it to the platonic philosophy, did not remain without any critique among Neoplatonists. The most elaborated critique by a Neoplatonist is that of Damascius in the first part of his Problems and Solutions. He argues that the One, being an arche, cannot be transcendent, and being transcendent, refuses to be an arche. So, there is an inconsistency between being an arche and being transcendent. Therefore, the Neoplatonic One, which is the first principle, is not beyond being, rather it is a being. However, this claim, which is the corner stone of Damascius’ argument, has been neglected by the writers on the topic, and they have sought other formulations for his argument. Based on Damascius’ texts, we have argued that we can ascribe such a claim to Damascius, and further, regard it as the foundation of his belief in an absolutely transcendent beyond the One, which is completely ineffable and about which only silence is due.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Damascius
  • first principle
  • transcendent principle
  • Neoplatonic One
  • the Ineffable
مراجع
Ahbel-Rappe, S. (1998). Scepticism in the Sixth Century? Damascius’ Doubts and Solutions Concerning First Principles. Journal of the History of Philosophy, 36(3), 337-363.
Ahbel-Rappe, S. (2010). Damascius: Problems and Solutions Concerning First Principles. Oxford University Press.
Ahbel-Rappe, S. (2018). Damascius the Platonic Successor: Socratic Activity and Philosophy in the 6th Century CE. In: Tarrant, H. et al, pp. 515-532.
Athanassiadi, P. (1999). Damascius: The Philosophical History. Apamea – Athens.
Banner, Nicholas. (2018). Philosophic Silence and the ‘One’ in Plotinus. Cambridge.
Burnyeat, M. (1976). Protagoras and Self-Refutation in Later Greek Philosophy. The Philosophical Review, 85(1): 44-69.
Dillon, J. (1987). General Introduction. In: Morrow & Dillon, pp. xi-xliv.
Dillon, J. (1996). Damascius on the Ineffable. Archiv für Geschichte der Philosophie, 78, 120-129.
Dillon, J. (2003). The Heirs of Plato: A Study of the Old Academy (347-274 ΒC). Oxford University Press.
Dillon, J. (2010). Intellect and the One in Porphyry’s Sententiae. The International Journal of the Platonic Tradition, 4, 27-35.
Dodds, E. R. (1928). The Parmenides of Plato and the Origin of the Neoplatonic One. The Classical Quarterly, 22(¾): 129-142.
Falcon, A. (ed.). (2016). Brill’s Companion to the Reception of Aristotle in Antiquity. Brill.
Festa, Nicolaus. (ed.). (1891). Iamblichus: De Communi Mathematica Scientia Liber. Reprinted 1975, Teubner.
Franke, W. (2004). Of the Ineffable: Aporetics of the Notion of an Absolute Principle. Arion, 12(1), 19-39.
Gerson, L. (ed.) (2010). The Cambridge History of Philosophy in Late Antiquity. Vol. 2. Cambridge University Press.
Golitsis, P. (2016). Simplicius and Philoponus on the Authority of Aristotle. In A. Falcon (ed.), pp. 419-438.
Greig, Jonathan. (2020). The First Principle in Late Neoplatonism: A Study of the One’s Causality in Proclus and Damascius. Brill.
Halfwassen, J. (2012). Monism and Dualism in Plato’s Doctrine of Principles. In Nikulin (ed). pp. 143-160.
Henn, Martin J. (2003). Parmenides of Elea: A Verse Translation with Interpretive Essays and Commentary to the Text. Praeger.
Krämer, H. J. (1990). Plato and the Foundations of Metaphysics. Translated by J. R. Catan. CEU.
Lautner, Peter. (1995). Introduction. In Urmson & Lautner, pp. 4-10.
Morrow, G. & Dillon, J. (1987). Proclus’ Commentary on Plato’s Parmenides. Princeton University Press.
Mueller, I. (2005). Simplicius: On Aristotle on the Heavens, Vol. 2. 10-14. Bloomsbury.
Nikulin, D. (ed.) (2012). The Other Plato: The Tübingen Interpretation of Plato’s Inner-Academic Teachings. State University of New York Press.
Perl, E. D. (2014). Thinking Being: Introduction to Metaphysics in the Classical Tradition. Brill.
Rappe, S. (2000). Reading Neoplatonism: Non-discursive Thinking in the Texts of Plotinus, Proclus, and Damascius. Cambridge.
Ross, D. (1951). Plato’s Theory of Ideas. Reprinted 1966, Oxford.
Tarán, Leonardo. (1981). Speusippus of Athens: A Critical Study with a Collection of the Related Texts and Commentary. Leiden-Brill.
Tarrant, H.; Layne, D. A.; Baltzly, D. & Renaud, F. (2018). Brill’s Companion to the Reception of Plato in Antiquity. Brill.
Urmson, J. O. (1992). Simplicius: Corollaries on Place and Time. Reprinted 2014, Bloomsbury.
Urmson, J. O. & Lautner, P. (1995). Simplicius: On Aristotle on the Soul, 1.1-2.4. Reprinted 2014, Bloomsbury,
Van Riel, G. (2010). Damascius. In Gerson (Ed), pp. 667-696.
Westerink, L. G. & Combès, J. (1986). Traité des premiers principes: Tome I, De l’ineffable et de l’un. Les Belles Lettres.
Westerink, L. G. & Combès, J. (1986). Traité des premiers principes: Tome III, De la procession de l’unifié. Les Belles Lettres.
Westerink, L. G. & Combès, J. (1989). Traité des premiers principes: Tome II, De la triade et de l’unifié. Les Belles Lettres.
Whittaker, J. (1969). ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΝΟΥ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣ. Vigiliae Christianae, 23(2), 91-104.
ارسال نظر در مورد این مقاله
CAPTCHA Image
مجله پژوهش های فلسفی
دوره 17، شماره 43 - شماره پیاپی 43
مقالات
سال ،17 شماره 43، تابستان 1402
مرداد 1402
صفحه 320-337
فایل ها
هم رسانی
ارجاع به این مقاله
آمار